Η αίσθηση «του να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου», που σχεδόν όλοι μας νοιώθουμε, είναι αποτέλεσμα όλης αυτής της επίθεσης που δεχόμαστε, και που βασίζεται στην εφαρμοσμένη ψυχολογία. Αυτή η μέθοδος έχει ήδη δοκιμαστεί σε Χιλή, Αργεντινή, Ιράκ, Ρωσία… «Σοκ και δέος» την ονόμασαν και στηρίζεται, στον τρόπο που χρησιμοποιεί η Σια για να σπάσει το ηθικό των αιχμάλωτων της, μόνο που τώρα αυτό εφαρμόζεται σε μια ολόκληρη κοινωνία. Η ιδέα, αυτή ήταν του Μ. Φριντμαν, που συμβούλευε τους αμερικανούς πολιτικούς να δημιουργούν καταστάσεις σοκ, για να μπορούν να περνούν ότι πιο αντιδημοκρατικό μέτρο ήθελαν σε ολόκληρες χώρες, με τελικό στόχο την υποδούλωση τους. Αυτή η μέθοδος όμως, έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα. Δεν πρέπει ο κρατούμενος (λαός) να συνειδητοποιήσει την κατάσταση που βρίσκεται. Αν το καταλάβει, δεν είναι πια υποχείριο, δεν είναι δεκτικός σε υποβολές και το σοκ παύει να υφίσταται (γιατί η κατάσταση του σοκ, είναι εξ ορισμού μια παροδική κατάσταση). Να λοιπόν τι δεν θέλουν αυτοί. Να μην καταλάβουμε τι ζούμε.
Ας δούμε λίγο αυτές τις τακτικές δημιουργίας σοκ.
Πρώτα απ όλα, πρέπει να «ξυπνήσεις» απότομα το άτομο (εδώ, ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία). Θυμάστε ότι, εκεί που ήμασταν «όμορφα και καλά», αποχαυνωμένοι μέσα στην καταναλωτική μανία μας …να ‘σου η καπιταλιστική τους κρίση.
Μετά, πρέπει να το απομονώσεις από το περιβάλλον, και να μην το αφήσεις να έρθει σε επαφή με άλλα άτομα, με σκοπό να το αποπροσανατολίσεις, να μην ξέρει δηλ ποιος είναι, που είναι, από πού έρχεται και που πάει. Εδώ, το σύστημα δούλεψε για δεκαετίες, προωθώντας έμμεσα, αξίες και τρόπους συμπεριφοράς που δεν είχαν καμιά σχέση με τις Ελληνικές (αλλά και τις ανθρώπινες) ανάγκες. Και εμείς …τσιμπήσαμε, κι αρχίσαμε να κυνηγάμε το χρήμα, που μεταφραζόταν σε σπίτι, αυτοκίνητο …μέχρι λάπτοπ και κινητό. Και –επιτέλους- γίναμε αυτόνομοι, δεν χρειαζόμαστε πια ο ένας τον άλλον. Το σύστημα τους (μας), μας έδινε πλουσιοπάροχα ότι χρειάζεται ο καθένας για να ‘ναι «ευτυχισμένος» … και μόνος. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, λιγουρευόμενοι το «αμερικανικό όνειρο». Χαθήκαμε μέσα σε ένα κυκεώνα άχρηστων πληροφοριών. Χάσαμε τον «μπούσουλα» μ’ άλλα λόγια…
Το τρίτο, και το κυριότερο, για να υποδουλωθεί το άτομο, είναι τα χτυπήματα να ‘ναι επανωτά, για να δημιουργήσουν συνεχή φόβο και ανασφάλεια (να μην ξέρεις «από πού θα σου ‘ρθει»). Αυτό είναι που θα το διατηρήσει στην κατάσταση του σοκ. Δεν είναι τυχαίο δηλ, που τα νέα μέτρα εξαγγέλλονται συνέχεια, και σιγά - σιγά…
Ας δούμε τώρα τι μπορούμε να κάνουμε για να ξεφύγουμε από τα λαμογραβατοφορεμενα «χρυσά» καθίκια.
Ξέροντας ότι σ’ αυτήν τη κατάσταση, θα θολώσει η σκέψη, θα μειωθεί η κρίση, και η φαντασία θα νεκρωθεί, δεν πανικοβαλλόμαστε, αλλά το βλέπουμε σαν μια φυσική αντίδραση του ανθρώπου σε τέτοιες καταστάσεις. Πρώτα απ όλα δηλ, ψυχραιμία. Σοκ είναι. Θα περάσει.
Το άλλο ερώτημα είναι, το πώς δεν θα αισθανόμαστε «χαμένοι» μέσα σε τούτη την αντάρα. Αν ξέρουμε, ποιοι είμαστε, που είμαστε, τι θέλουμε και πώς να το αποκτήσουμε, έχουμε κάνει ήδη το μεγαλύτερο βήμα. Ας θυμηθούμε όλα αυτά που μας έκαναν να ξεχάσουμε. Ότι δηλ είμαστε Έλληνες και αγαπάμε τον τόπο που ζούμε ( και όχι βέβαια ότι μισούμε άλλους λαούς) και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα αρχομανή να μας τον στερήσει. Ότι έχουμε μέσα μας, την ιστορία, την γλώσσα, την θρησκεία και ότι άλλο πολιτισμικό στοιχείο γεννήθηκε σ αυτόν τον τόπο (και που είναι πολύτιμο), και δεν θέλουμε να καταπίνουμε αμάσητο οτιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ εμάς. Ότι θέλουμε την ταυτότητα μας (όπως και κάθε έθνος), όχι να καταντήσουμε κουλτουροελληνοαμερικανικα κλωνοποιημένα τέρατα. Ότι θέλουμε να ζούμε εδώ και τώρα ευτυχισμένοι μέσα σε μια κοινωνία με πραγματική ειρήνη, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, κι όχι στους παγερά «τέλειους» ψευτοεπικοινωνιακούς κυβερνοχώρους τους…
Όσο για τα αλλεπάλληλα χτυπήματα τους, …ε ! … δεν είναι δα και η πρώτη φορά που περνάμε κάτι τέτοιο. Τα βάλαμε με πολύ ποιο δυνατούς αντιπάλους που γι αυτό μας θεωρούσαν «τρελούς» …για θυμηθείτε…
Θα τελειώσω με ένα ποίημα του Κατσαρού που γράφτηκε εδώ και 50 τόσα χρόνια, και που να ‘στε βέβαιοι, ότι δεν ξεστόμισε τούτα τα λόγια για να κλαψουρίζουμε διαβάζοντάς τα, μα για να τα κάνουμε πράξη. Αγρίμια… καλή λευτεριά.
Γιώργος Περικός
Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ (Μιχαλης Κατσαρος)
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι, να περάσουμε προς την Ελευθερία.
Από το Ε.Πα.Μ. Χίου
