Κιβωτός του Νώε για τους ωκεανούς

Η υπερθέρμανση των θαλασσών, η οξείδωση των ωκεανών, οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και οι ανεξέλεγκτες ανθρώπινες δράσεις απειλούν να καταδικάσουν σε αφανισμό τους κοραλλιογενείς υφάλους

Το 2050 έρχεται το τέλος των ωκεανών

Χτυπούν «καμπανάκι» και ζητούν να ληφθούν άμεσα μέτρα ή να διαφυλαχθούν κοράλλια σε μια σύγχρονη Κιβωτό

Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CΟ2), η υπερθέρμανση του πλανήτη και η οξείδωση είναι οι τρεις μεγάλοι εχθροί των ωκεανών- η υγιής παρουσία των οποίων είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία ολόκληρου του πλανήτη. Μαζί τους απειλούνται και οι κοραλλιογενείς ύφαλοι, τα «τροπικά δάση των θαλασσών», όπως ονομάζονται. Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι τα χρόνια της ζωής τους είναι μετρημένα, εκτός κι αν ληφθούν άμεσα μέτρα ή να διαφυλαχθούν σε μια σύγχρονη Κιβωτό του Νώε.

Είμαστε στο 2050 και οι ελάχιστοι κοραλλιογενείς ύφαλοι που έχουν απομείνει είναι ολοζώντανοι. Οι τουρίστες που σπεύδουν για να θαυμάσουν το θαλάσσιο τοπίο με τα πολύχρωμα ψάρια, που σαν σύννεφα προβάλλουν ανάμεσα στους υφάλους, δεν χρειάζονται βάρκα ή καταδυτικό εξοπλισμό.

Τα μοναδικά στον κόσμο κοραλλιογενή οικοσυστήματα που επιβιώνουν βρίσκονται μέσα σε τεράστια ενυδρεία, όπου οι συνθήκες ρυθμίζονται προσεκτικά. Έξω στους ωκεανούς, οι επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης ανθρώπινης δράσης συναντήθηκαν ανηλεώς πάνω τους, μετατρέποντας τους υφάλους σε γκρίζα, νεκρά, υπολείμματα αυτού που κάποτε ήταν. Αυτό είναι το πιο εφιαλτικό σενάριο για τους επιστήμονες που ειδικεύονται στη μελέτη των θαλασσών. Ο Άλεξ Ρότζερς, από το Ινστιτούτο Ζωολογίας του Λονδίνου, προειδοποιεί πως αν δεν γίνουν άμεσα δραστικές αλλαγές, ο μόνος τρόπος για να σωθούν τα τροπικά δάση των θαλασσών είναι η μεταφορά τους σε μια σύγχρονη Κιβωτό του Νώε με τεράστιες δεξαμενές νερού. Και αυτό όμως, υπό προϋποθέσεις. Έργα μηχανικής. «Το πολύ δέκα χρόνια έχουμε περιθώριο να κάνουμε κάτι πραγματικά σημαντικό για να αλλάξουμε τα πράγματα», επισημαίνει ο δρ Ρότζερς στο Science Festival των «Τimes». «Πρέπει ν΄αρχίσουμε να μελετούμε τόσο μεγάλα έργα μηχανικής για να διατηρήσουμε τους υφάλους. Ασφαλώς και θα έσωζαν μόνο ένα μέρος αυτών των ειδών αλλά, κι αυτό θα ήταν κάτι».

Για τους υφάλους, τα θερμαινόμενα νερά και η οξείδωση των ωκεανών- καταλαμβάνουν το 71% της επιφάνειας της Γης με μέσο βάθος περίπου 4χλμ.μοιάζουν

με τα σαγόνια ενός καρχαρία που, κλείνοντας, απειλούν να καταβροχθίσουν το πρώτο οικοσύστημα που καταδικάζεται σε αφανισμό.

Η μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και μάλιστα ταχύτατα είναι προϋπόθεση ζωτικής σημασίας αν θέλουμε κοραλλιογενείς υφάλους στο περιβάλλον μας. Όμως, ακόμη κι αν σταματούσαν αμέσως οι εκπομπές CΟ2, το νερό της θάλασσας θα συνέχιζε να απορροφά το διοξείδιο για χρόνια στο μέλλον.

Η Μαύρη Θάλασσα. Στην ουσία, αυτό που φοβούνται οι επιστήμονες έχει ξανασυμβεί. «Ως αποτέλεσμα της ρύπανσης, της υπεραλιείας και των ειδών που εισέβαλαν σε ξένο θαλάσσιο περιβάλλον, το οικοσύστημα της Μαύρης Θάλασσας κατέρρευσε. Μεγάλα είδη θαλάσσιων κυνηγών είχαν εξαφανιστεί μέχρι τη δεκαετία του ΄70. Χρειάστηκαν άλλα 20 χρόνια για τα μικρότερα».

Αντιμέτωποι με τους κινδύνους, οι επιστήμονες επισημαίνουν πως για να εξυγιανθούν οι θάλασσες, ένα από τα βασικά εργαλεία είναι τα δίκτυα προστατευόμενων περιοχών, που υπόσχονται οφέλη τόσο στη βιοποικιλότητα όσο και στην παραγωγικότητα. Γιατί, αν η Κιβωτός των υφάλων αποτελέσει την τελευταία λύση, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι δεν είναι πανάκεια. Η απουσία γενετικών διαδικασιών που μόνο στο φυσικό τους περιβάλλον είναι εφικτές, θα καταστήσουν τα κοράλλια- σε συνθήκες αιχμαλωσίας- ευάλωτα σε ασθένειες. Και ίσως ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι και πάλι θα στηρίζονται στον άνθρωπο για τη σταθερότητα του περιβάλλοντός τους.

ΑΚΟΜΗ κι αν σταματούσαν αμέσως οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, το νερό της θάλασσας θα συνέχιζε να απορροφά το διοξείδιο για χρόνια στο μέλλον
TΗΕ ΤΙΜΕS , Του FRΑΝΚ ΡΟΡΕ , Επιμέλεια: Ρένα Δημητρίου

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Posted in: Περιβάλλον