Είναι αναμφίβολο πως περνάμε μια δεινή οικονομική κρίση. Μια κρίση δημοσιονομικού εκτροχιασμού με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και διακριτές «ελληνικές» παραμέτρους. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε πως δεν είμαστε οι μοναδικοί που περνάμε αυτό το «δράμα» είτε εντός, είτε εκτός ΕΕ και Ευρωζώνης. Κι αν τα ξεχωριστά γνωρίσματα και τα ασυγχώρητα λάθη της μεταπολιτευτικής εποχής καθιστούν ιδιαίτερα επιβαρυντική την περίπτωσή μας, ας μην ξεχνάμε ότι ως χώρα, χώρος και λαός έχουμε και διακριτά πλεονεκτήματα που μπορούν να αντισταθμίσουν μεσομακροπρόθεσμα τις δυσκολίεςΚαι άλλες χώρες αντιμετωπίζουν ίδια ή παρόμοια προβλήματα και δοκιμάζουν ίδιες ή διαφορετικές λύσεις. Μπορεί το 2008 να αποφεύχθηκε ένα παγκόσμιο ΚΡΑΧ παρόμοιο με εκείνο του 1929, όμως αυτό δεν σημαίνει πως η πιθανότητα αυτή απομακρύνθηκε εντελώς. Αντίθετα, μοιάζει να εδραιώνεται όλο και πιο πολύ η βεβαιότητα πως όλο και περισσότερες χώρες του «δυτικού κόσμου» αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν στο εγγύς μέλλον μια κατά το μάλλον ή ήττον «δυσκολία» εξωτερικού χρέους. Αποδεικνύεται πως έχουμε πολλούς «συνοδοιπόρους» στο δύσβατο δρόμο που καλούμαστε να περπατήσουμε και η «παρέα» μπορεί να γίνει μεγαλύτερη στο άμεσο μέλλον. Αυτό, χωρίς από μόνο του να είναι καλός οιωνός, θα έπρεπε ίσως να επενεργήσει τρόπον τινά ανακουφιστικά στο συλλογικό μας ασυνείδητο.
Αντιθέτως όμως, η οικονομική κρίση είναι ένα γεγονός που μόνο στη χώρα μας βιώνεται με τόσο τραυματικό τρόπο! Έναν τρόπο που τείνει πολύ γρήγορα να την μετατρέψει σε «Κρίση της Δημοκρατίας». Αυτό θα ήταν εξαιρετικά καταστροφικό τόσο για την προσπάθεια να ανακάμψουμε ως Κοινωνία οικονομικά, όσο και για την ίδια την μελλοντική μας πορεία ως συντεταγμένη και ανεξάρτητη Εθνική οντότητα. Δυστυχώς πολλοί συμπατριώτες αντιλαμβάνονται την – βίαιη και άγαρμπη είναι αλήθεια – προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής, ως ένα είδος «πολεμικής επιχείρησης» από έναν σκληρό και αδίστακτο «εξωτερικό εχθρό» που το μόνο που επιθυμεί διακαώς είναι η υποδούλωση της Πατρίδας και ο εξανδραποδισμός του Ελληνικού πληθυσμού. Μια τέτοια θεώρηση καθιστά δύσκολη έως αδύνατη την νηφάλια συζήτηση, παράτολμη και οδυνηρή επιχείρηση την αντιπαράθεση θέσεων και επιχειρημάτων, εντελώς απίθανη μια Εθνική Συμφωνία Συλλογικής Δράσης που μέσα από συντεταγμένες και συμφωνημένες πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, θα οδηγήσει στον απεγκλωβισμό της χώρας από τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει. Όσο πληθαίνουν οι υστερικές κραυγές, όσο θεριεύει ο πανικός, όσο περισσεύουν οι αγριεμένοι «επαναστάτες», τόσο θα δυσκολεύει και το έργο ακόμη και εκείνων των πολιτικών που «βλέπουν» μπροστά και είναι έτοιμοι να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της ανασυγκρότησης της Χώρας.
Σε τούτη τη δύσκολη ώρα, είναι καθήκον κάθε συνειδητού Πολίτη (ανεξάρτητα από το βαθμό που έχει πληγεί από την κρίση) να βάλει πλάτη ώστε πρωτίστως να ξεφύγει η Πατρίδα μας από την καταστροφική μέγγενη της αμφισβήτησης της Δημοκρατίας. Είναι γεγονός πως «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Η εμφάνιση όλο και περισσότερων «λύκων» ένθεν και ένθεν των πολιτικών σχηματισμών που στηρίζουν την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις πριν είναι αργά. Το πολιτικό περιθώριο ξεκίνησε ήδη την επαναστατική γυμναστική. Άρχισε ήδη να ατακάρει τα τσιτάτα του, να οργανώνει τους «στρατούς» του και να αναζητεί «πελάτες» ανάμεσα σε αυτούς που πλήττονται πιο βάναυσα από τα δύσκολα μέτρα. Όμως θα πρέπει να αναλογιστούμε καλά όλοι μας πριν προσχωρήσουμε στις φαιοκόκκινες παντιέρες του, αν όντως αυτή είναι η διέξοδος από την (εν πολλοίς πλασματική) απελπισία στην οποία προσπαθούν για προφανείς λόγους να μας παγιδέψει. Αν εξωθούμενοι σε ακραίες (και ως εκ τούτου άνευ επιστροφής) επιλογές, θα βρούμε ένα νέο και ελπιδοφόρο μέλλον ή θα επιστρέψουμε (μόνοι εμείς και ανάδελφοι) σε έναν χωρίς τέλος εφιάλτη, μέσα στον οποίο θα παγιδευτούμε εμείς, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας χωρίς ελπίδα επιστροφής, χωρίς αύριο.
Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το διακύβευμα των εκλογών που έρχονται. Την ώρα που θα κληθούμε να ψηφίσουμε τους επόμενους κυβερνήτες μας, την πιο ιερή ώρα της Δημοκρατίας, ας σκεφτεί ο καθένας μας καλά ότι η κάλπη δεν είναι δημοσκόπηση και το αποτέλεσμά της δεν είναι ένα ακόμη πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της διαπλοκής ή ένα θέμα συζήτησης στις εκπομπές της τηλεχαύνωσης. Η ψήφος μας αυτή την κρίσιμη ώρα θα καθορίσει την τύχη μας ως Έθνος και θα σφραγίσει τις ζωές μας για πολλές δεκαετίες. Ως εκ τούτου θα πρέπει να προσέξουμε τι θα ψηφίσουμε γιατί να είστε βέβαιοι ότι θα το βρούμε μπροστά μας. Και τότε θα είναι αργά, καθώς κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από …… την κάλπη!
