Το να σκέφτεται κανείς βαθιά και µε απόλυτη προσοχή, καταλήγει να είναι παράξενο για την εποχή αυτή της καθοδικής εξέλιξης και παρακµής.
Από το Διανοητικό Κέντρο πηγάζουν διάφορες σκέψεις που προέρχονται, όχι από ένα µόνιµο Εγώ, όπως υποθέτουν ανόητα οι αγνοούντες µορφωµένοι, αλλά από τα διαφορετικά «Εγώ» µέσα στον καθένα από εµάς.
Όταν ένας άνθρωπος σκέφτεται, νοµίζει µε σταθερότητα ότι αυτός µέσα του και µέσω του εαυτού του σκέφτεται.
Δεν θέλει να καταλάβει
το διανοητικό θηλαστικό ότι οι πολυάριθµες σκέψεις που διασταυρώνονται στην κατανόησή του, έχουν την προέλευσή τους στα διάφορα «Εγώ» που φέρνουµε µέσα µας.
Αυτό σηµαίνει ότι δεν είµαστε πραγµατικά σκεπτόµενα άτοµα. Αληθινά δεν έχουµε ακόµα νου ατοµικό.
Το δίχως άλλο, καθένα από τα «Εγώ» που κουβαλάµε µέσα µας, χρησιµοποιεί το Διανοητικό µας Κέντρο, το µεταχειρίζεται κάθε φορά που µπορεί για να σκέφτεται.
Θα ήταν παράλογο να ταυτιζόµαστε µε αυτήν ή εκείνη την αρνητική
και βλαβερή σκέψη, θεωρώντας την δική µας.
Σίγουρα, αυτή ή εκείνη η αρνητική σκέψη προέρχεται από κάποιο «Εγώ», που σε κάποια δεδοµένη στιγµή χρησιµοποίησε το Διανοητικό µας Κέντρο κάνοντας κακή χρήση του.
Αρνητικές σκέψεις υπάρχουν διαφόρων ειδών: υποψία, έλλειψη εµπιστοσύνης, κακή θέληση, ζήλιες πάθους, ζήλιες θρησκευτικές, πολιτικές κ.λ.π., απληστία, οργή, υπερηφάνεια, κλοπή, µοιχεία, οκνηρία, λαιµαργία κ.τ.λ.
Πραγµατικά είναι τόσα τα ψυχικά ελαττώµατα που έχουµε, ώστε και να είχαµε χαλύβδινο ουρανίσκο και χίλιες γλώσσες για να µιλάµε, δεν θα κατορθώναµε να τα απαριθµήσουµε όλα.
Σα συνέπεια ή συµπέρασµα αυτού που ειπώθηκε προηγουµένως, είναι πια παράλογο το να ταυτιστούµε µε τις αρνητικές σκέψεις.
Όπως δεν είναι δυνατό να υπάρχει αποτέλεσµα χωρίς αιτία, βεβαιώνουµε επίσηµα ότι ποτέ δεν θα µπορούσε να υπάρξει σκέψη από µόνη της, γεννηµένη αυθόρµητα...
Η σχέση ανάµεσα στον στοχαστή και τη σκέψη είναι φαινοµενική. Κάθε αρνητική σκέψη κατάγεται από έναν διαφορετικό στοχαστή. Μέσα στον καθένα µας υπάρχουν τόσοι αρνητικοί στοχαστές, όσες και σκέψεις του ίδιου είδους.
Αν εξετάσουµε αυτό το θέµα από τη θέση του πολυπρόσωπου των « Στοχαστών και των Σκέψεων», τότε κάθε ένα από τα «Εγώ» που φέρνουµε µέσα στον ψυχισµό µας συµβαίνει να είναι σίγουρα ένας διαφορετικός στοχαστής.
Αναµφισβήτητα, µέσα στον καθένα από εµάς υπάρχουν πάρα πολλοί στοχαστές. Και όµως καθένας από αυτούς, αν και αποτελεί µόνο ένα µικρό µέρος, θεωρεί ότι ο εαυτός του είναι το παν σε µια συγκεκριµένη στιγµή...
Οι µυθοµανείς, οι εγωλάτρες, οι ναρκισσιστές, οι παρανοϊκοί ποτέ δεν θα δέχονταν τη θέση της «Πληθώρας των Στοχαστών» γιατί αγαπούν υπερβολικά τον εαυτό τους, αισθάνονται «ο µπαµπάς του Ταρζάν» ή «η µαµά των νεαρών».
Πώς θα µπορούσαν τέτοιου είδους άνθρωποι, ανώµαλοι, να δεχτούν την ιδέα ότι κατέχουν έναν ατοµικό νου, µεγαλοφυή και θαυµαστό;
Εν τούτοις, τέτοιοι σοφιστικίζοντες σκέφτονται το καλύτερο για τον εαυτό τους και µέχρι που φορούν τον χιτώνα του Αρίστιππου για να δείξουν σοφία και ταπεινοφροσύνη...
Αναφερόµαστε στην παλιά ιστορία που ο Αρίστιππος, θέλοντας να δείξει σοφία και ταπεινοφροσύνη, ντύθηκε µε έναν παλιό χιτώνα γεµάτο µπαλώµατα και τρύπες. Άρπαξε στο δεξί του χέρι τη Ράβδο της Φιλοσοφίας και βγήκε στους δρόµους της Αθήνας...
Λένε πως όταν ο Σωκράτης τον είδε να έρχεται είπε µε δυνατή φωνή: «Ω Αρίστιππε, φαίνεται η µαταιότητά σου µέσα από τις τρύπες του ενδύµατός σου.»
Όποιος δεν ζει πάντα σε κατάσταση Επαγρύπνησης προς το περιβάλλον, Επάγρυπνης Αντίληψης, σκεπτόµενος ότι είναι σκεπτόµενος, ταυτίζεται εύκολα µε οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.
Σαν αποτέλεσµα ενισχύεται δυστυχώς η σκοτεινή δύναµη του «Αρνητικού Εγώ», δράστη της αντίστοιχης σκέψης που αναφέραµε παραπάνω.
Όσο περισσότερο ταυτιζόµαστε µε µια αρνητική σκέψη, τόσο πιο
πολύ θα είµαστε δούλοι του αντίστοιχου «Εγώ» που την χαρακτηρίζει.
Σε ότι αφορά τον Γνωστικισµό, τον Μυστικό Δρόµο, τη Δουλειά πάνω στον εαυτό µας, οι πειρασµοί βρίσκονται ακριβώς στα «Εγώ» που µισούν τη Γνωστική διδασκαλία, την Εσωτεριστική Δουλειά, γιατί γνωρίζουν ότι η ύπαρξή τους µέσα στον ψυχισµό µας απειλείται θανάσιµα από την Γνώση και την Δουλειά.
Αυτά τα αρνητικά και επιθετικά «Εγώ» εξουσιοδοτούνται από ορισµένες καταγραφές του εγκεφάλου, αποθηκευµένες µέσα στο Νοητικό κέντρο και γεννούν διαρκώς βλαβερά και επιζήµια νοητικά ρεύµατα.
Αν δεχτούµε αυτές τις σκέψεις, αυτά τα «Αρνητικά Εγώ» που σε µια στιγµή ελέγχουν το Διανοητικό µας Κέντρο, θα γίνουµε τότε ανίκανοι να ελευθερωθούµε από τα αποτελέσµατά τους.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουµε ότι κάθε «Αρνητικό Εγώ» αυτοεξαπατάται και εξαπατά, αποτέλεσµα ψεύδεται.
Κάθε φορά που αισθανόµαστε µια ξαφνική απώλεια δύναµης, όταν ο δόκιµος απογοητεύεται από την Γνωστική Διδασκαλία, από την Εσωτεριστική Δουλειά, όταν χάνει τον ενθουσιασµό και εγκαταλείπει το καλύτερο, είναι φανερό ότι έχει ξεγελαστεί από κάποιο αρνητικό Εγώ.
Το αρνητικό Εγώ της µοιχείας καταστρέφει τις καλές οικογένειες, κάνει δυστυχισµένα τα παιδιά.
Το αρνητικό Εγώ της ζήλιας ξεγελά τα όντα που αυτολατρεύονται και διαλύει την ευτυχία αυτών των ίδιων.
Το αρνητικό Εγώ της µυστικιστικής υπερηφάνειας ξεγελά τους αφιερωµένους στον Δρόµο και αυτοί νοιώθοντας σοφοί µισούν τον Δάσκαλό τους και τον προδίδουν...
Το αρνητικό Εγώ το εξουσιοδοτούν οι προσωπικές µας εµπειρίες, οι αναµνήσεις µας, οι µεγαλύτερές µας επιθυµίες, η ειλικρίνειά µας. Τότε µέσα από µιαν αυστηρή διαλογή όλων αυτών, το Εγώ παρουσιάζει κάτι µε ψεύτικο φως, κάτι που γοητεύει και η αποτυχία έρχεται...
Και όµως όταν κανείς ανακαλύπτει το Εγώ σε δράση, όταν έχει µάθει να ζει σε κατάσταση επαγρύπνησης, τέτοιου είδους απάτη γίνεται αδύνατη...
http://revealedtheninthwave.blogspot.gr
