Γύρω μου όλα καίγονται. Κτήρια, ντουβάρια, σοβάδες…..όλα στις φλόγες.Η παιδική μου φωνή δεν μπορεί να βγεί από το στόμα μου. Είναι πολύ μεγάλο αυτό που βιώνω για να μπορεσω να μιλήσω.
Τοίχοι κατεστραμμένοι, και κτήρια στις φλόγες. Τζάμια στο έδαφος και οι φωτιές να ξεπηδούν από κάθε γωνία.
Μέχρι και η βροχή που πέφτει ανα διαστήματα, είναι και
αυτή καυτή.
Κα πίσω από τις φλόγες, βλέπω ένα ζευγάρι μάτια. Και δίπλα του άλλο ένα. Και ένα ακόμα.
Και μέχρι να πάρω μια καυτή ανάσα, τα μάτια έχουν γίνει χιλιάδες. Με κοιτούν πίσω από τις φωτίες…..μέσα από τις φωτιες.
Εϊμαι ένα μικρό παιδί, χωρίς φωνή…..Και γύρω μου φωτιές και συντρίμια……
Ήρθε όμως η ώρα να σας αφήσω.
Και μέχρι να πάρω μια καυτή ανάσα, τα μάτια έχουν γίνει χιλιάδες. Με κοιτούν πίσω από τις φωτίες…..μέσα από τις φωτιες.
Εϊμαι ένα μικρό παιδί, χωρίς φωνή…..Και γύρω μου φωτιές και συντρίμια……
Ήρθε όμως η ώρα να σας αφήσω.
Πάω να βρω τους ανθρώπους μέσα στις φωτιές…
Τους ανθρώπους που οι φωνές τους πνίγονται όπως και η δική μου.Εκείνους όλους που έχουν καρδιά που καίει. Και φλογίζει τα πάντα.
Τους ανθρώπους που δεν καίγονται όπως τα ντουβάρια, όπως τα ερείπια. Τους ανθρώπους…..με Α, όπως ανάσα.
Θα τα πούμε φίλοι μου. Όταν καούμε και γίνουμε ένα. Και τότε θα ακουστεί η φωνή μας.
Χαρισμένο στην κοπέλα με το λευκό μπαστούνι, που σήμερα με έκανε να δω καθαρά μέσα στην φωτιά.
Χαμογελάτε…
