Είμαστε μια χώρα μικρή, χωρίς σχεδόν να παράγει τίποτα, άσχετα με το τι θα μπορούσαμε. Ταυτόχρονα όμως συμβαίνει το εξής περίεργο. Έχουμε από τους πλουσιότερους (αναλογικά) επιχειρηματίες στον κόσμο και από τους πλουσιότερους και δυσανάλογα ακριβά αμειβόμενους πολιτικούς. Επιπλέον, κοντά στους πιο πάνω συντηρείται και ένας κρατικοδίαιτος κομματικός εσμός, ανεξαρτήτως κομμάτων και αρωμάτων. Όλος αυτός ο πλούτος....Αυτό το κρατικοδίαιτο καθεστώς γνωρίζει πολύ καλά πως, οποιοδήποτε «εθνικό γρατζούνισμα» ή οικονομική κατάρρευση, θα το γκρεμίσει από την εξουσία και θα αναδείξει νέες λαϊκές δυνάμεις. Προκειμένου λοιπόν να μην καταρρεύσει και απολέσει την εξουσία και τα προνόμια που του εξασφαλίζει, συμπεριφέρεται ως εξής:
Σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική και κυρίως τις σχέσεις μας με την Τουρκία συμπεριφέρεται με ηττοπάθεια και συνεχή υποχωρητικότητα. Δεν τολμά να ανακηρύξει την ΑΟΖ, δεν εκμεταλλεύεται τον ορυκτό κλπ πλούτο της χώρας, προκειμένου να μην προκαλέσει. Σε ότι δε αφορά την εξασφάλιση της χρηματοδότησης από την τρόϊκα, αποδέχεται ό, τι του ζητηθεί και υπογράφει ό, τι του δώσουν, χωρίς καμία άρνηση και διαπραγμάτευση, αρκεί να μην καταρρεύσει. Εκβιάζει και τρομοκρατεί τον ελληνικό λαό ότι δήθεν θα χαθεί η χώρα, ενώ εκείνο που θα χαθεί θα είναι το ίδιο.
Όμως, η μεν Τουρκία, ακόμα και οι Σκοπιανοί, μας έχουν πάρει «χαμπάρι» από καιρό (τώρα μας πήραν είδηση και οι Αιγύπτιοι), οι δε Γερμανοί κ.λ.π. κάνουν πάρτι σε βάρος της περιουσίας του ελληνικού λαού.
Επομένως, αν θέλουμε να αναστηθούμε, θα πρέπει πρώτα να γκρεμίσουμε αυτό που μας έχει σκοτώσει.
