Πέρασαν μόλις δυο χρόνια και τόσα πολλά γεγονότα έχουν συμπυκνωθεί που είναι σαν να πέρασε ένας αιώνας…Δυο χρόνια γεμάτα απειλές, εκβιαστικά διλήμματα και μέτρα. Πολλά μέτρα. Βάρβαρα, ως επι το πλείστον, άδικα, οριζόντια.
Μέτρα που στην πορεία αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά. Για αυτό και διαρκώς απαιτούνται …νέα μέτρα.
Κοντεύoυμε να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι:
- το εισιτήριο στο Μετρό ήταν πάντα 1.40
-η βενζίνη 1.70,
-ο ΦΠΑ 23%
Δεχόμαστε πιά αδιαμαρτύρητα προκλητικές αυξήσεις, όπως η πρόσφατη της ΔΕΗ.
Θεωρούμε …σχεδόν φυσιολογικό να μην έχουν τα παιδιά βιβλία στα σχολεία.
Ουδείς εκπλήσσεται από τον αριθμό των ληστειών.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε το κέντρο ως γκέτο απελπισμένων
Παρακολουθούμε συζητήσεις για επιστροφή στη …δραχμή.
Μας έχουν οδηγήσει σε τέτοιο αδιέξοδο, που θεωρούμε σωτηρία ακόμα και την πτώχευση της χώρας.
Εμείς οι Έλληνες καταντήσαμε να είμαστε ο πλέον απαισιόδοξος λαός της Ευρώπης.
Μας απαξιώνουν καθημερινά, μας συκοφαντούν, μας διασύρουν και τα ανεχόμαστε όλα.
Γίναμε ταυτόσημοι της αποτυχίας. Το παράδειγμα προς αποφυγήν.
Μας έχουν στερήσει το χαμόγελο, μας έκλεψαν την ελπίδα.
Μας έχουμε καταδικάσει να μην έχουμε δικαίωμα στο αύριο.
Ο κόσμος έχει κουραστεί.
Η απογοήτευση τον οδηγεί στην παραίτηση.
Περιμένει το μοιραίο.
Και το περιμένει, ως λύτρωση…
Αυτό είναι επικίνδυνο….
Ένας παραιτημένος λαός, δεν έχει μέλλον.
Πρέπει να μπεί ένα τέλος σ’ αυτό το μονότονο σενάριο εθνικής μελαγχολίας.
Μέρες που είναι, πρέπει να ξαναβρούμε την ελπίδα.
Την εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις του Έθνους που επιβίωσε ανά τους αιώνες ξεπερνώντας πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις από τις σημερινές.
Η Ελλάδα χρειάζεται Ηγεσία και Όραμα….
Γιατί η Ελλάδα έχει μέλλον.
