Η μνήμη δοκιμάζει τις αντοχές της ταξιδεύοντας βαθιά στον ιστορικό χρόνο της χώρας, για να θυμηθεί και να εντοπίσει την τελευταία φορά που η εκάστοτε πολιτική εξουσία δεν ενέδωσε στη γοητεία της φορολόγησης και των περικοπών, προκειμένου να νοικοκυρέψει τα δημοσιονομικά μεγέθη.Φόροι, αυξήσεις, περικοπές. Το τρίπτυχο της εθνικής μιζέριας, για το οποίο, μεταξύ μας, δεν χρειάζεται κανείς να κατέχει Νόμπελ οικονομίας, προκειμένου να το υιοθετήσει και να το εφαρμόσει.
Από την οικονομική σκέψη, όπως και από την πολιτική στρατηγική, απουσιάζει η καινοτομία. Η διαφορετική προσέγγιση. Το να τυραννήσουν οι αρμόδιοι το μυαλό τους, για να βρουν μια λύση, περισσότερο ψαγμένη και αποτελεσματική, από την εύκολη, την αυτονόητη, την προφανή.
Η επίκληση της μείωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αποτελεί την πλέον πρόσφατη… ωδή στην εθνική αυτοκαταστροφή.
Ζητούνται λοιπόν νέες ιδέες. Πολιτικό προσωπικό με επάρκεια και αποφασιστικότητα να τις εφαρμόσει. Και φυσικά, ζητείται… ιδιωτικός τομέας. Με όραμα να επενδύσει στη χώρα, και όχι να φυγαδεύσει τις καταθέσεις του στο εξωτερικό.
