Η διαδρομή προς και από το σχολείο έχει γίνει στις ΗΠΑ σύμβολο των εσωτερικών συγκρούσεων που αντιμετωπίζουν οι γονείς ανάμεσα στο να διδάσκουν αυτονομία στα παιδιά τους και να τα προστατεύουν Κόντρα για το αν τα παιδιά κινδυνεύουν όταν κυκλοφορούν ασυνόδευτα
TΗΕ ΝΕW ΥΟRΚ ΤΙΜΕS , Του JΑΝ ΗΟFFΜΑΝ
Πρέπει να αφήσω το παιδί μου να περπατήσει μόνο του μέχρι το σχολείο; Το ερώτημα αυτό αφορά όλους τους σύγχρονους γονείς. Οι φόβοι τους μπορεί να περιορίσουν την ελευθερία και την αυτονομία του παιδιού τους, είναι όμως δικαιολογημένοι στην εποχή μας;
Για να πάει στο σχολείο, το κορίτσι φεύγει μόνο του από το σπίτι, περπατά περήφανος για την ανεξαρτησία του στον κεντρικό δρόμο σε προάστιο μιας μικρής πόλης στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ο τροχονόμος το βοηθά να περάσει τη διασταύρωση. Μένει μόνο ενάμισι τετράγωνο από το σχολείο της. Κι όμως προσπερνά άλλα παιδιά πιο μεγάλα από εκείνην που περιμένουν μαζί με τους γονείς τους για να περάσει το λεωφορείο που τα πηγαίνει στο ίδιο σχολείο.
Είναι 7 ετών, πηγαίνει στη Β΄ Δημοτικού και η μητέρα της Κέιτι ακούει πολλά σχόλια: «Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να την αφήσεις να το κάνει αυτό;» τη ρωτούν φίλοι. «Είναι πολύ όμορφη, πολύ ξανθιά. Άκουσα την ιστορία με την Τζέισι Ντουγκάρντ που απήχθη και τη θυμήθηκα». Πολλοί λένε, διηγείται η Κέιτι, ότι δεν άφηναν ποτέ το παιδί τους μόνο στον δρόμο. Και η ίδια ανησυχεί πολύ για τα όσα ακούει, για όλες αυτές τις τρομακτικές ιστορίες απαγωγών και κακοποίησης που φοβίζουν κάθε σύγχρονο γονιό. Θέλει όμως να ενθαρρύνει την ανεξαρτησία της κόρης της. «Με κάποιον τρόπο, το περπάτημα έως το σχολείο έχει γίνει μια πολιτική πράξη, τη στιγμή που κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου συνηθισμένο», λέει. «Κάποιος έπρεπε να είναι πρώτος».
Δύσκολο παζλ. Έχουν περάσει 30 χρόνια από εκείνο το πρωινό του Μαΐου, όταν η Τζούλι Πατζ, κάτοικος Μανχάταν, επέτρεψε στον 6χρονο γιο της Έταν να περπατήσει μόνος του έως τη στάση του λεωφορείου, δύο τετράγωνα πέρα από το σπίτι τους. Τον παρακολούθησε που διέσχισε τον δρόμο- και δεν τον είδε ποτέ ξανά. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες αυτό που κάποτε ήταν απόλυτα φυσιολογικό έγινε τεράστιο ζήτημα: πώς να πηγαίνουν και να έρχονται τα παιδιά από το σχολείο. Ένα δύσκολο παζλ που πρέπει να λυθεί ταυτόχρονα με τα ωράρια των εργαζόμενων γονιών, την εγκληματικότητα και τις δυσκολίες στις μεταφορές. Στην Αμερική κάποιοι γονείς έχουν φτάσει στα άκρα. Βλέπει κάποιος μια μητέρα με το παιδί της να κάθονται μέσα στο αυτοκίνητό τους που είναι παρκαρισμένο μπροστά στο σπίτι τους και να περιμένουν το λεωφορείο. Κάποιοι άλλοι γονείς πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο που βρίσκεται μόλις δύο τετράγωνα από το σπίτι. Σε κάποια σχολεία ο γονιός οδηγεί έχοντας το όνομα του παιδιού του στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, ένας σχολικός τροχονόμος συνομιλεί με τον υπεύθυνο μέσα στο σχολείο και συνοδεύει το παιδί έξω από το αμάξι.
Πότε είναι η σωστή στιγμή να αφήσει ο γονιός τον απόλυτο έλεγχο; Ο δρόμος προς και από το σχολείο έχει γίνει σύμβολο των εσωτερικών συγκρούσεων που αντιμετωπίζουν οι γονείς μεταξύ του να διδάσκουν αυτονομία στα παιδιά τους και να τα προστατεύουν.
Το 1969, το 41% των παιδιών είτε περπατούσαν είτε πήγαιναν με ποδήλατο στο σχολείο. Το 2001, μόνο το 13% έκαναν το ίδιο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Ταυτόχρονα το ποσοστό των παιδιών που τα πηγαίνουν στο σχολείο οι γονείς τους με το αυτοκίνητο έφθασε στο 55%, σε σύγκριση με 20% πριν από 30 χρόνια. Οι ειδικοί θεωρούν πως όλα αυτά όχι μόνο συνέβαλαν στην αύξηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, του κυκλοφοριακού χάους και της παιδικής παχυσαρκίας, αλλά περιόρισαν σημαντικά την ικανότητα των παιδιών να περιεργάζονται τον κόσμο γύρω τους.
Η τηλεόραση βομβαρδίζει με φρικιαστικές ιστορίες
Με την οικονομική κρίση και την αύξηση των τιμών της βενζίνης, σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ εγκαινιάστηκε η συνήθεια του «περπατητού σχολικού λεωφορείου», όπου εθελοντές γονείς συνοδεύουν εναλλάξ ομάδες μαθητών στο σχολείο. Όμως εκείνο που αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για έναν γονιό προκειμένου να αφήσει το παιδί του να πάει μόνο στο σχολείο είναι η κοινή γνώμη.
Την περασμένη άνοιξη ο 10χρονος γιος της Λόρι Πιρς στο Κολόμπους του Μίσιγκαν ανακοίνωσε ότι θέλει να πάει με τα πόδια στην προπόνηση ποδοσφαίρου, μια απόσταση περίπου 1,5 χιλιομέτρου. Αρκετοί γείτονες που είδαν το παιδί να περπατά μόνο του κάλεσαν την αστυνομία. Ένας αστυνομικός τον σταμάτησε, τον πήγε μέχρι το γήπεδο και κατόπιν επέπληξε τη μητέρα του.
Οι ανησυχίες για την ασφάλεια των παιδιών πάντως, και για την πιθανή απαγωγή τους, μάλλον είναι υπερβολικές. Σχεδόν 115 παιδιά απάγονται από ξένους κάθε χρόνο στις ΗΠΑ. Άλλα 250.000 τραυματίζονται σε αυτοκινητικά ατυχήματα.
Αυτό πιστεύει τουλάχιστον η Λίνορ Σκενάζι, συγγραφέας του βιβλίου «Παιδιά ελευθέρας βοσκής: Δίνοντας στα παιδιά μας την ελευθερία που είχαμε χωρίς να τρελαθούμε από την ανησυχία». Όπως λέει, «όταν μεγάλωνα, οι γονείς μου δεν παρακολουθούσαν τηλεοπτικές σειρές όπως το “CSΙ” και το “Νόμος και Τάξη”. Έβλεπαν τη “Δυναστεία”. Σήμερα βομβαρδιζόμαστε όλη την ημέρα με όσο το δυνατόν πιο σκληρές ιστορίες και η εντύπωση που αποτυπώνει κάθε γονιός-θεατής είναι ότι κάθε δευτερόλεπτο συμβαίνει μια τραγωδία με πρωταγωνιστή ένα παιδί».
Μικρά βήματα προς την ανεξαρτησία
●Η ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗκαι η σταδιακή ανεξαρτητοποίηση των παιδιών πρέπει να γίνεται με την κατάλληλη εκπαίδευση και επικοινωνία. Οι κίνδυνοι για τα παιδιά είναι ίδιοι σε κάθε εποχή, τονίζει στα «ΝΕΑ» η ψυχολόγοςοικογενειακή σύμβουλος Ευτυχία Παπατζανάκη.
●ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙσημασία είναι πώς μπορούν οι γονείς να προετοιμάσουν τα παιδιά τους για να ενταχθούν στο περιβάλλον και να μάθουν να χρησιμοποιούν την κοινωνική δικτύωση.
●ΟΙ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ, η παιδική βία ακόμη και τα ναρκωτικά δεν είναι σημεία μόνο των καιρών μας, επισημαίνει η κ. Παπατζανάκη. «Η υπερπροστασία αδρανοποιεί την ικανότητα των παιδιών να μάθουν να εντοπίζουν, να εκτιμούν και να δρουν αναλόγως στους κινδύνους - τους πραγματικούς κινδύνους και όχι τους φανταστικούς». Συμβουλές για μια καλή αρχή:
Μπορούμε από την Γ΄ Δημοτικού να επιτρέπουμε στα παιδιά να πηγαίνουν μόνα τους στο σχολείο, αν αυτό είναι κοντά στο σπίτι Απαραίτητη προϋπόθεση να είναι με άλλα παιδιά μαζί και αν είναι δυνατόν μεγαλύτερα
Να τα μάθουμε να χρησιμοποιούν συγκεκριμένες διαδρομές Τους εξηγούμε τι θα κάνουν αν αισθανθούν φόβο (ζητούν τη βοήθεια ενός μεγαλυτέρου, χτυπούν ένα κουδούνι σε μια πολυκατοικία κ.λπ.)
Στις πρώτες διαδρομές- όποιες και αν είναι αυτές- ο γονιός μπορεί να ακολουθεί διακριτικά από πίσω για να νιώσει ασφάλεια
Πηγή: alfavita.gr
