Ελληνική υπόθεση αποτελούν τα μεγάλα συμβόλαια της νοτιοκορεάτικης ναυπηγικής βιομηχανίας καθώς την στιγμή αυτή κατασκευάζονται ή πρόκειται να κατασκευαστούν 31 ποντοπόρα δεξαμενόπλοια μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου ή liquefied natural gas carriers (LNGC). Τα..... δεξαμενόπλοια αυτά, των οποίων η αξία του καθενός εξ’ αυτών, σύμφωνα με το ναυλομεσιτικό οίκο Clarksons, ανέρχεται στα 205 εκατομμύρια δολάρια, αποτελούν τον πιο καυτό κλάδο των ναυλαγορών καθώς η μεγάλη ζήτηση για φυσικό αέριο και ο μικρός αριθμός του παγκόσμιου στόλου συντηρούν τα επίπεδα των ημερήσιων ναύλων κοντά στα 150.000 δολάρια. Με 31 πλοία υπό παραγγελία, η συνολική επένδυση των 5 Ελλήνων εφοπλιστών που έχουν εξασφαλίσει θέσεις στα ναυπηγεία ανέρχεται σε 6,355 δισ. δολάρια.
Τα 31 πλοία LNGC που έχουν παραγγελθεί στην Νότιο Κορέα ανήκουν στους Έλληνες εφοπλιστές Γ. Αγγελικούση, Γ. Προκοπίου, Π. Λιβανό, Γ. Οικονόμου και κ. Μαρτίνο. Συγκεκριμένα η Maran Gas του Γ. Αγγελικούση έχει 6 υπό ναυπήγηση στην Daewoo και 4 στην Hyundai Samco, ενώ ενεργοποιεί σύμφωνα με πληροφορίες τις option που διαθέτει για ένα ακόμα. H DynaGas του Γ. Προκοπίου έχει 7 υπό ναυπήγηση στην Hyundai Heavy. Η Cardiff Marine του Γ. Οικονόμου έχει 4 υπό ναυπήγηση στην Daewoo και η Thenamaris του Κ. Μαρτίνου 3 στην Samsung Heavy. Τέλος η GasLog του Π. Λιβανού έχει βάλει παραγγελίες για 8, επίσης στην Samsung Heavy.
Η ψυχορραγούσα ελληνική ναυπηγική βιομηχανία ποτέ δεν μπορούσε να κατασκευάσει τόσο σύνθετα τεχνολογικά πλοία για τη ναυπήγηση των οποίων απαιτείται μεγάλη τεχνογνωσία. Όμως θα μπορούσε ασφαλώς να είχε επενδύσει σε μια τέτοια προοπτική και να την είχε αποκτήσει όπως κάνουν αυτή τη στιγμή οι κινεζικές γιάρδες. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, θα έφερνε πολύτιμο συνάλλαγμα στην οικονομία και θα ανέσταινε ολόκληρη τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη και τον Πειραιά. Θα ήταν, δε, συμβατή και με τη νέα εποχή για την ελληνική ενεργειακή αγορά που αναμένεται να χαρακτηρισθεί από το άνοιγμα νέων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και κυρίως φυσικού αερίου.
Το μόνο που χρειάζεται, αναφέρουν φιλόδοξοι, είναι η αλήθεια, παράγοντες της ναυτιλιακής αγοράς είναι θέληση και το απαραίτητο θεσμικό πλαίσιο που θα επέτρεπε την μεταμόρφωση των ελληνικών ναυπηγείων σε ναυπηγία παγκόσμιας αιχμής. Όμως η Ελλάδα φαίνεται πως έχει πάρει την αντίθετη διαδρομή. Αυτή του κλεισίματος μια βιομηχανίας που έχει παράδοση αιώνων στη χώρα. Είναι χαρακτηριστικό πως την ώρα που ο πόλεμος τιμών που λαμβάνει χώρα μεταξύ των μεγάλων ναυπηγικών δυνάμεων, δηλαδή της Κίνας, της Νοτίου Κορέας και της Ιαπωνίας, προκειμένου να προσελκύσουν δουλειές, έχει οδηγήσει τις τιμές για τα νεότευκτα πλοία σε χαμηλά 10 ετών συμπαρασύρονται χαμηλότερα και οι τιμές για επισκευές και μετατροπές, το βασικό δηλαδή πλέον αντικείμενο εργασίας των ελληνικών επιχειρήσεων του κλάδου.
Την ίδια ώρα τα τουρκικά ναυπηγεία λειτουργούν με υποδιπλάσιο κόστος από τα ελληνικά. Είναι χαρακτηριστικό πως στην Ελλάδα το κόστος εργασίας ανέρχεται στα 4 με 5 ευρώ ανά κιλό δουλεμένης λαμαρίνας, τη στιγμή που στην Τουρκία δουλεύουν με μόλις 2 δολάρια ανά κιλό, επίπεδο ανταγωνιστικό κάποιων ναυπηγείων της Ασίας. Και παρά το γεγονός ότι ακόμα και σε αυτά τα επίπεδα εξακολουθεί να υπάρχει κάποια ζήτηση για ελληνικά χέρια εξαιτίας της υψηλής τεχνογνωσίας και ποιοτικής δουλειάς που μπορούν να κάνουν, οι συνεχείς απεργίες που τα συνδικάτα επιβάλλουν (με την απαίτησή τους να ελέγχουν αυτά τις λίστες για το ποιοι θα δουλέψουν σε ποσοστό έως και 30% του απαραίτητου προσωπικού) καθιστούν αβέβαιους τους χρόνους ολοκλήρωσης των εργασιών.
http://ataktesfones.blogspot.com
