Γυρίζω από το σούπερ μάρκετ. Ήταν όλοι εκεί. Περίμενα μισή ώρα στην ουρά. Να προχωρήσουν μπροστά μου κάτι καρότσια με πράγματα στοιβαγμένα βουνό. Όλων των ειδών οι λιχουδιές. Μπριζολάκια, τυριά, κρασιά, σκατολοιματα κάθε είδους. Και δεν μένω βόρεια. Στο δυτικό μέτωπο βρίσκομαι....
178 ευρώ είπε η ταμίας στον κύριο μπροστά μου. Έβγαλε μια visa σε ένα πορτοφόλι που περιείχε άλλες 5-6 κάρτες? δεν πρόλαβα να μετρήσω. Έχετε αυτοκίνητο στο γκαράζ? Βεβαίως λέει εκείνος. Στο δίπλα ταμείο δυο κυρίες συζητούσαν για μια νέα πίτα. Είναι θαυμάσια έλεγε η μία. Τη ψήνω συχνά, είναι πολύ ωραία. Μα κι εγώ την έβλεπα κι έλεγα να τη δοκιμάσω.
Πλήρωσα πήρα τις δυο σακούλες μου και προσπαθούσα να καταλάβω πως στο καλό έκαναν 40 ευρώ αυτό το τίποτα που αγόρασα. Είναι 3 ο μήνας κι έχω ξεμείνει ήδη. Πρέπει να ζητήσω κι άλλη μια προκαταβολή. Ευτυχώς ακόμα μου δίνουν. Για θέρμανση ούτε λόγος. Εύχομαι να κρατήσει η άνοιξη γιατί βαρέθηκα να κυκλοφορώ με το μπουφάν μέσα στο σπίτι. Ευτυχώς στο πατέρα μου έχουμε πάρει μια μικρή σόμπα κι είναι κολλημένος συνέχεια δίπλα και τη βγάζει. Τώρα πειραματιζόμαστε γιατί ο γιατρός του έγραψε 4 καινούργια φάρμακα στη θέση εκείνων που παίρνει τα τελευταία 10 χρόνια. Δεν ξέρω τι είναι. Ο φαρμακοποιός είπε πως ίδια είναι δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Ήθελα να πάρω τα παλιά αλλά τα φάρμακα του πατέρα μου κάνουν πολύ ακριβά. Αν χρειαστεί κάποια στιγμή να τα αγοράζουμε από τη τσέπη μας είναι σχεδόν ένα πεντακοσάρικο το μήνα...
Έξω από το σούπερ μάρκετ πέφτω πάνω σε ένα κύριο. Γύρω στα 50. Αξύριστος, ταλαιπωρημένος. Με πλησίασε κοιτώντας γύρω σαν να μην ήθελε να τον ακούσουν όσοι πέρναγαν. Κράταγε μια τσάντα με δυο τρία πράγματα μέσα. Σε παρακαλώ μου λέει, μήπως μπορείς να με βοηθήσεις να πάρω ένα μπουκάλι λάδι γιατί δεν με έφτασαν τα λεφτά. Να βάλουμε λίγο λάδι πάνω στο ψωμί. Λέω αλήθεια και ντρέπομαι. Δυστυχώς δεν είχα μία να του δώσω. Σκέφτηκα ότι όλο και κάποιος θα του έδινε δεν μπορεί κάτι θα τους είχε περισσέψει από τους λογαριασμούς των 100 και 200 ευρώ που ακούμπησαν μέσα.
Ξεκίνησα για το σπίτι βρίζοντας από μέσα μου. Βρίζοντας για πολλά πράγματα. Αλλά πιο πολύ για εκείνους τους κανίβαλους που είδα μέσα στο σουπερ-μαρκετ. Με κοιλάρες. Με κάτι κώλους να, να στιβάζουν στα καρότσια ένα σωρό μαλακίες. Με τη λακ στα μαλλιά από το σαββατιάτικο κομμωτήριο να βρωμάει. Και τα πορτοφόλια γεμάτα ηλίθιες κάρτες. Πέρασα μπροστά από τη καφετέρια. Δεν χώραγε κουνούπι. Φίσκα. Με τους καφέδες να πηγαινοέρχονται, τα τσιγάρα στίβα, τις μαρμελάδες να τρέχουν από τα κρουασάν και τις κουβέντες για το στοίχημα, για καλό συνεργείο που άνοιξε τελευταία, για το τριήμερο της καθαρής δευτέρας που ξεσκίστηκαν στο φαΐ....
Μακρύς ο δρόμος ακόμα. Υπάρχουν πολλά γομάρια ακόμα που κρατάει καλά η μάσα τους. Πάρα πολλά. Πολλοί οι μαζί τα φάγαμε που κυκλοφορούν με το μυαλό τους τίγκα στα τρυγλικερίδια. Κι εγώ σκέφτομαι πως όταν εκείνοι των δυομισι χιλιάρικων θα φτάσουν στο ενάμισυ... ο σύντροφός μου και χιλιάδες άλλοι που σαπίζουν στα εργοστάσια κι όλα τα "δυσάρεστα" επαγγέλματα ο δικός τους μισθός θα έχει γίνει από οκτώ κατοστάρια ..τέσσερα. Κι άλλες χιλιάδες θα είναι ταπί. Χωρίς δουλειά. Στην απόξω πάλι. Βυθισμένοι στην απόγνωση. Οι μαλάκες που δεν τα έφαγαν μαζί με κανέναν. Οι περήφανοι και τίμοι μεροκαματιάρηδες που ήθελαν το κούτελο ψηλά και τα χέρια καθαρά...
Θυμάμαι κι ένα επιχειρηματία τη περασμένη βδομάδα στη δουλειά μου που μίλαγε με το αφεντικό μου και του έλεγε "άσε ρε τι τραβάμε, μας την έχουν πέσει από όλες τις μεριές να προσλάβουμε στις δουλειές μας όσους θα φύγουν από τις καρέκλες τους στο δημόσιο. Μου έχουν σπάσει τα νεύρα στα τηλέφωνα να με πιέζουν για να προσλάβουμε τους πελάτες τους τώρα που θα πάρουν πόδι από το δημόσιο. Και τι να κάνω να διώξω τα παιδιά που είχα να πάρω τους δικούς τους? Άσε ρε..."
Νεώτερα από το μέτωπο.. Ουδέν. Μια τσίκνα μου ρχεται από το διπλανό σπίτι και με αηδιάζει. Ρυπαίνει την ατμόσφαιρα και δεν έχω μια ν' αγοράσω καθαρό οξυγόνο. Άι σιχτίρ..
http://www.ramnousia.com/
