Το ξέρω... τότε που έτρεχες στους χωμάτινους δρόμους και στις αλάνες, παιδί μικρό, δεν μπορούσες ούτε καν να το φανταστείς.Ο κοσμος σου, απλωνόταν καμιά εκατοστή μέτρα γύρω από το σπίτι σου, γύρω απ΄ το σχολείο σου..
Ήταν η εποχή της σκανδαλιάς και της αθωότητας... ήσουν παιδί.. κι η λέξη "πόλεμος", έφτανε ως ένα γόνατο γδαρμένο, ως μια γρατσουνιά, άντε και κανένα κεφάλι ματωμένο, εκεί στις αλάνες με τα ξύλινα σπαθιά..
Που να το φανταστείς πως θάρθει η μέρα που η αλάνα σου θα περνούσε σε χέρια ξένα.. πως στο σχολειό σου, οι μαθητές θα λιποθυμούσαν από ασιτία, πως στο σπίτι σου η οικογένειά σου θα πεινουσε...
Τα όνειρα που έκανες να γίνεις μεγάλος και τρανός, στα κλέβουν με το πιο βίαιο τρόπο...
Κι εσύ, ακίνητος, σαν βαλσαμωμένος, στέκεις και θωρείς αυτούς που σού κλεψαν τ' όνειρο...
Θα τους το επιτρέψεις;
Και τα όνειρά σου; Η οικογένειά σου; Η γη σου; η Πατρίδα σου;
Το μέλλον των παιδιών σου;
Θυμήσου...Κάποτε, ονειιρεύτηκες...
Μην αφήσεις το όνειρο να γίνει εφιάτλης!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΟΥ!
ΤΩΡΑ!
ΓΙΑΤΙ ΑΥΡΙΟ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!!!!
Πόπη Σουφλή
http://attikanea.blogspot.com
