Τα σχολεία σε λίγες εβδομάδες κλείνουν και οι μαθητές θα αφήσουν στην άκρη βιβλία και σχολικές τσάντες. Το παιχνίδι θα πάρει τη θέση του διαβάσματος. Οι τυχεροί θα μπορέσουν να φύγουν από την πόλη και να περάσουν και τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες στο χωριό της γιαγιάς και του παππού. Για όσα παιδιά πάλι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, υπάρχει πάντα η κατασκήνωση.
Ωστόσο, πολλοί είναι οι γονείς που λίγες μέρες πριν σταματήσουν τα σχολεία αρχίζουν να προβληματίζονται εάν η λύση της κατασκήνωσης είναι ιδανική και κατά πόσον το δικό τους παιδί μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Ένα από τα βασικά ερωτήματα που τους απασχολούν λοιπόν είναι «πότε είναι η κατάλληλη ηλικία για να κάνει το παιδί κατασκηνωτικές διακοπές».
Οι ειδικοί έρχονται να δώσουν την απάντηση.
Σύμφωνα με ψυχολόγους, η ωριμότητα του παιδιού (συναισθηματική και κοινωνική), η επιθυμία του να πάει κατασκήνωση και ο βαθμός αυτονομίας του είναι οι πλέον σημαντικοί παράγοντες για να αποφασίσουν οι γονείς αν το παιδί είναι έτοιμο για κατασκήνωση. Συνήθως αυτές οι παράμετροι συμπίπτουν με τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, οπότε η ηλικία των 6-7 ετών είναι κατά κανόνα κατάλληλη για να ζήσει το παιδί αυτήν την εμπειρία. Ηλικία κατά την οποία βέβαια έχει ήδη έρθει σε επαφή με άλλα παιδιά είτε στον παιδικό σταθμό είτε στο σχολείο, έχει αναπτύξει δηλαδή μία κοινωνικότητα.
Συμπληρώνουν δε, ότι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες, εκτός από τη στοιχειώδη αυτοεξυπηρέτηση, είναι η επιθυμία. Όταν το παιδί, ειδικά όταν βρίσκεται σε μικρή ηλικία, αναζητά παρέα, βαριέται στο σπίτι, είναι δραστήριο και του αρέσουν τα σπορ, είναι κοινωνικό και έχει συναισθηματική αυτονομία, δηλαδή δεν εξαρτάται και δεν απευθύνεται για καθετί στους γονείς του, είναι έτοιμο για την εμπειρία της κατασκήνωσης. Αυτά τα σημάδια είναι που πρέπει να δουν προσεχτικά οι γονείς.
Σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή στα ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Νικήτα Νικηταρά, η κατασκήνωση σήμερα λειτουργεί ως ένα συγκροτημένο σύστημα κανόνων και αξιών που με τη βοήθεια των στελεχών, ο μικρός κατασκηνωτής μαθαίνει να λειτουργεί ως μέλος μιας ομάδας μακριά από τον οικογενειακό του περίγυρο και προετοιμάζεται για τη μετέπειτα ένταξή του στην κοινωνία και σε βασικές μορφές ζωής, όπως είναι η φοιτητική ζωή, η στρατιωτική θητεία κ.ά. «Παράλληλα όμως βοηθά τους γονείς, αφού οι εργασιακές υποχρεώσεις τους επιβάλλουν την κατασκήνωση ως φορέα φύλαξης και απασχόλησης των παιδιών». «Δέλεαρ» πάντως αποτελεί και το γεγονός ότι μέχρι τώρα τα Ταμεία και οι οργανισμοί χρηματοδοτούν- σε μεγάλο ποσοστό- τη συμμετοχή των παιδιών σε κατασκηνώσεις.
Στους χώρους των κατασκηνώσεων, οι οποίοι ως επί το πλείστον είναι κοντά στη φύση, «αντιμετωπίζονται» η κούραση των παιδιών από την πνευματική επιβάρυνση του σχολικού προγράμματος, η έλλειψη του φυσικού περιβάλλοντος, το στρες και το άγχος της σύγχρονης μορφής ζωής, ο παθητικός τρόπος ψυχαγωγίας και διασκέδασης, η έλλειψη κοινωνικότητας, η έλλειψη συνθηκών «παιδικής αυτονομίας». «Με λίγα λόγια αλλάζουν περιβάλλον κι αυτό επιδρά ευεργετικά στην ψυχολογία τους».
Οι δυσκολίες της πρώτης φοράς
Παίρνει το σακίδιό του, μέσα στο οποίο έχει όλα εκείνα που θα χρειαστεί για μία εβδομάδα- φακό, πετσέτες, εσώρουχα, μαγιό, αντηλιακό, αθλητικά παπούτσια,- και μπαίνει στο λεωφορείο. Είναι η πρώτη φορά που το παιδί πηγαίνει κατασκήνωση και τόσο το ίδιο όσο και οι γονείς διακατέχονται από ανησυχία.
Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, η κατασκήνωση είναι μία αξέχαστη κι ευχάριστη εμπειρία. Ωστόσο, πάντα η πρώτη φορά είναι δύσκολη γι΄ αυτό και οι χειρισμοί της οικογένειας πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Με απλό, ειλικρινή και φιλικό τρόπο, και ζητώντας πάντα τη γνώμη και τη συγκατάθεσή του, οι γονείς θα πρέπει να μιλήσουν στο παιδί για την ιδέα της κατασκήνωσης. «Και καλό είναι η συζήτηση περί καλοκαιρινών διακοπών μακριά από το σπίτι να γίνει αρκετές εβδομάδες πριν από την αναχώρηση, ώστε να έχει το παιδί τον χρόνο να επεξεργαστεί την ιδέα και να προετοιμαστεί ψυχολογικά. Εάν βέβαια είναι εντελώς αρνητικό στην ιδέα, καλό θα είναι να σεβαστούν οι γονείς την επιθυμία του, διότι το ξεκίνημα της κατασκήνωσης πρέπει να είναι αποτέλεσμα συναπόφασης γονιών- παιδιού και όχι να του “επιβληθεί”», λέει ο κ. Νικήτας Νικηταράς, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Με συντροφιά.
Ένας καλός τρόπος να βοηθήσουν τον μικρό κατασκηνωτή να δει με καλό μάτι την ιδέα είναι να ξέρει ότι θα πάει με κάποιο άλλο γνωστό του παιδί ή ότι θα συναντήσει οικεία πρόσωπα ή καταστάσεις. «Οι γονείς πρέπει να παρουσιάσουν τα θετικά της κατασκήνωσης, αλλά να μην αποσιωπήσουν τα αρνητικά- τα οποία το παιδί θα φανταστεί ούτως ή άλλως.
Όσο σημαντικό είναι για τους γονείς να προετοιμάσουν το παιδί τους γι΄ αυτή τη νέα εμπειρία, άλλο τόσο σημαντικό είναι να αισθανθούν οι ίδιοι άνετα με την απόφασή τους να το στείλουν στην κατασκήνωση και να είναι έτοιμοι να το αποχωριστούν. Όπως τονίζουν οι ψυχολόγοι, ο υπερπροστατευτικός γονιός ή ο γονιός που αγχώνεται με το παραμικρό θα πρέπει να εξετάσει αν ο ίδιος είναι έτοιμος να αφήσει το παιδί του «να ανοίξει τα φτερά» του. Ακόμη και η συχνή επικοινωνία μέσω τηλεφώνου με τα συγγενικά πρόσωπα, και δυσκολεύει τη διαδικασία προσαρμογής
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Η Εκκλησία του Δήμου και η Εκκλησία των Πιστών
Πριν από 2 δευτερόλεπτα
