Η χώρα ξεπουλήθηκε επιτέλους. Τώρα δεν έμεινε τίποτα. Τώρα δεν έχουμε κάτι ακόμη να χάσουμε. Ή μήπως έχουμε να χάσουμε μια λέξη που αρχίζει από “αξιο-” και τελειώνει σε “-πρέπεια”; Θέλουμε να παίξουμε τον ρόλο του σκλάβου; Πραγματικά, λυπάμαι, θυμώνω και αηδιάζω. Λυπάμαι γι’αυτούς που δεν φταίνε, θυμώνω με αυτούς που αδιαφορούσαν ή κορόιδευαν όσους μαζευόμασταν στο Σύνταγμα και ενημερώναμε καιρό πριν (βλέπε Μεσοπρόθεσμο), αηδιάζω με αυτούς που ακόμη υποστηρίζουν πως θα τους σώσει ο Γιωργάκης ή ο Αντωνάκης. Πού ήταν όλοι αυτοί, όταν έπρεπε να κάνουν έστω το ελάχιστο; Από την κάλπη (όπου πάντα μόλις την πλησίαζαν συντηρητικοποιούνταν) μέχρι την απλή παρουσία στην πλατεία του Συντάγματος. Δεν ήταν πουθενά παρόντες. Απλά έκριναν από μακριά, ή είχαν μια δικαιολογία έτοιμη για να μην συμμετέχουν. Η συμμετοχή γι’αυτούς καθορίζονταν, από την εναρμόνιση των άστρων στην σωστή θέση.
Για μένα πάντα οι χειρότεροι είναι αυτοί που σιωπούν. Και όχι επειδή στοχάζονται, αλλά είναι ένοχοι, ή ανήκουν σ’αυτή την γελοία κατηγορία “ΔΞ\ΔΑ”. Αυτοί που δεν μιλάνε, δεν το κάνουν σε μια περίσταση μόνο, αλλά το έχουν υιοθετήσει για όλη τους την ζωή. Και συνήθως πηγαίνουν με τους νικητές.
Η ουδετερότητα βοηθάει νοσηρές καταστάσεις να ευδοκιμήσουν. Είμαι της άποψης ότι πρέπει να παίρνεις θέση ειδικά όταν το μέλλον σου μοιάζει σαν μια ριξιά από ζάρια.
Mια άλλη κατηγορία που προκαλεί γέλιο, είναι οι “πολιτισμένοι”, που καταδικάζουν την βία απ’όπου κι αν προέρχεται. Τώρα που η βία πήρε την θέση του ψωμιού στο τραπέζι, του βιβλίου στα σχολεία και του κρεβατιού στα νοσοκομεία, καλούνται αυτοί που δεν πήραν ποτέ υπεύθυνα θέση κι αυτοί που καταδικάζουν την βία από το χέρι τους (αλλά δικαιολογούν των άλλων) να συμπορευθούν, με όσους μάχονταν να πάρουν πίσω την χώρα τους.
