1 Φεβ 2012

Δεν είμαστε “αριθμοί”


Τουρκική κορβέτα κάνει ατάραχη κρουαζιέρα στα Ελληνικά νησιά, θυμίζοντάς μας, πως οι ημέρες των Ιμίων είναι πάντα εδώ.
Ο κ. Κάμερον, μας κάνει συστάσεις, υποδεικνύοντας τη στάση που πρέπει να κρατήσουμε για το θέμα των Σκοπίων και μας προτρέπει, να συναινέσουμε για την ένταξη της «Μακεδονίας», όπως αποκαλεί τη γείτονα χώρα, σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Η κα Μέρκελ θέλει να μας στείλει επόπτη της κυβέρνησης και του λαού, σε συνέχεια όλων των νέων μέτρων που καταστέλλουν κάθε αναπτυξιακή δραστηριότητα και εξαφανίζουν κάθε ελπίδα για κοινωνική ανάταξη.
Μεγάλο κομμάτι των βουλευτών που στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση, δεν ασχολούνται με το μείζον που είναι η σωτηρία των πολιτών αυτής της χώρας, αλλά με το ποιος διάβασε λίγο ή καθόλου το μνημόνιο.
Ο κ. Παπαδήμος, με το πέρας της Συνόδου, μίλησε για «θυσίες του Ελληνικού λαού, που αποτυπώνονται σε δείκτες, όπως αυτός της υψηλής ανεργίας και της μείωσης των πραγματικών εισοδημάτων».
Το πρόβλημα είναι πως η ζωή μας δεν είναι «δείκτες» όπως μας βλέπουν οι κυβερνώντες και οι τραπεζίτες, μέσα από τη πολυτελή γυάλα στην οποία ζουν.
Δεν είμαστε αριθμοί, είμαστε οντότητες, με ίσα δικαιώματα (εκείνα δοθέντα εκ του Θεού) που προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα βρώμικο παιχνίδι χρήματος, εξουσίας και υποτέλειας.
Είμαστε κάτοικοι και πολίτες ενός τόπου με πανάρχαιες αξίες και ιδεώδη, που φώτισε όλη την ανθρωπότητα με επιστήμες και πολιτισμό και που τώρα θλιβόμαστε βαθύτατα, όταν απειλείται η κυριαρχία μας, είτε φυσικά είτε λεκτικά, είτε μέσω πολεμικών επιχειρήσεων, είτε μέσω προσταγών των διεθνών «σωτήρων» μας.
Όσοι είναι επιφορτισμένοι με την ψήφιση νέων αντιλαϊκών μέτρων και συμβάσεων που αιχμαλωτίζουν πολίτες και χώρα, για πολλές δεκαετίες, πρέπει να σκεφτούν σοβαρά αν μπορούν να αναλάβουν αυτό το βάρος.
Οι περισσότεροι εξ αυτών, εκλέχτηκαν για την Ελλάδα του «λεφτά υπάρχουν». Για αυτή την Ελλάδα, είχαν ικανότητες(;;;) και είχαν λάβει λαϊκή εντολή.
Όσο η κοινωνία απομακρύνεται από δημοκρατικές διαδικασίες συμμετοχής, στην πιο κρίσιμη μεταπολεμική της απόφαση, τόσο πιο κοντά βρίσκεται η έκφραση της λαϊκής οργής.