“Γιατί τα κράτη πρέπει να δανείζονται 600 φορές ακριβότερα από τις τράπεζες;»
Δείτε τα παρακάτω στοιχεία:
«Το 2012, οι χώρες της Ομάδας των Επτά, καθώς και οι Ρωσία, Ινδία και Κίνα, θα δανειστούν 7,6 τρις δολάρια, ενώ οι αναλυτές προβλέπουν περαιτέρω αύξηση του κόστους κρατικού δανεισμού.
Σύμφωνα με το Bloomberg, Ιαπωνία και ΗΠΑ θα εξοφλήσουν ομόλογα ύψους 3 και 2.8 τρις δολαρίων αντιστοίχως.
Εάν προστεθούν και οι τόκοι, τότε το συνολικό μέγεθος για το 2012 ξεπερνά τα 8 τρις δολάρια.
Στην Ευρωζώνη, η Ιταλία θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσει χρέος ύψους 428 δισ. δολαρίων και να δώσει άλλα 70 δισ. για τόκους. Ακολουθούν η Γαλλία με 367 και η Γερμανία με 285 δισ. δολάρια.
Στον Καναδά το αντίστοιχο ποσό είναι 221 δις, στη Βραζιλία 169, στη Βρετανία 165, στην Κίνα 121, στην Ινδία 57 και στη Ρωσία 13 δις.»
Με άλλα λόγια ζούμε σ’ έναν υπερχρεωμένο κόσμο! Πως φτάσαμε εδώ;
Στις 22 Δεκεμβρίου του 2011, διαβάσαμε στο τύπο:
«Τις κάνουλες της ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα άνοιξε χθες η ΕΚΤ, μοιράζοντας 489, 19 δις ευρώ σε 523 ευρωπαϊκές τράπεζες της Ευρώπης, απομακρύνοντας τον κίνδυνο ενός άμεσου πιστωτικού κραχ. Το ποσό αυτό ξεπέρασε σε μέγεθος όλες τις προβλέψεις και αποτελεί ρεκόρ δανεισμού από την κεντρική τράπεζα, ενώ ο ορίζοντας των τριών ετών αποτελεί το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που η ΕΚΤ έχει προσφέρει στην ιστορία της.Τα δάνεια χορηγήθηκαν με επιτόκιο κοντά στο 1%».
Τελικά για τις τράπεζες «λεφτά υπάρχουν»!
Η αυθαιρεσία των τραπεζών
To ερώτημα του τίτλου, θέτουν με άρθρο τους στη Le Monde, ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Michel Rocard και ο οικονομολόγος Pierre Larrouturou. Προχωρούν και σε ένα ακόμα αγωνιώδες ερώτημα:
« Γιατί είναι τόσο δύσκολος ο κρατικός δανεισμός όταν οι τράπεζες εξασφαλίζουν άμεση πρόσβαση σε τεράστια ποσά;»
Και συνεχίζουν: «την ίδια στιγμή, σε πολλές χώρες, οι λαοί υποφέρουν από μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από κυβερνήσεις τις οποίες οι αγορές αρνούνται να δανείσουν παρά μόνο με τόκους που ξεπερνούν το 6%, το 7% ή ακόμα και το 9%!
Με την ασφυξία που προκύπτει από τους τόκους, οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να μειώσουν τις συντάξεις, τους μισθούς και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων και να κόψουν τις επενδύσεις, γεγονός που αυξάνει την ανεργία και οδηγεί άμεσα σε μία βαθιά και πολύ σοβαρή ύφεση.»
Και αναρωτιούνται: «είναι όμως φυσιολογικό, σε περίοδο κρίσης, οι ιδιωτικές τράπεζες, που επιχορηγούνται συνήθως με 1% από τις κεντρικές τράπεζες, να απολαμβάνουν τόκους ύψους 0.01% , όταν στην ίδια περίοδο , κάποια κράτη είναι υποχρεωμένα να πληρώνουν τόκους 600 ή 800 φορές υψηλότερους;» Δεν είναι, αλλά οι χρηματαγορές δεν λειτουργούν με τέτοιες…αρχές!
Υπάρχει λύση;
Ο Rocard και ο Larrouturou προτείνουν στην ΕΚΤ να υιοθετήσει την πολιτική που ακολούθησε η FED για να διασώσει το χρηματοπιστωτικό της σύστημα, δηλαδή «τα παλιά κρατικά χρέη να αναχρηματοδοτηθούν με επιτόκια κοντά στο 0%»
Στο επιχείρημα ότι για να γίνει αυτό απαιτείται αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών, οι αρθρογράφοι απαντούν: «η ΕΚΤ δεν δικαιούται να δανείζει στα κράτη – μέλη, αλλά δικαιούται να δανείζει χωρίς περιορισμούς κρατικούς οργανισμούς ( άρθρο 21.3 του καταστατικού του ευρωπαϊκού συστήματος κεντρικών τραπεζών) αλλά και διεθνείς οργανισμούς (άρθρο 23 ).
Επομένως, η ΕΚΤ μπορεί να δανείσει με 0.01% την «ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων» (EIB) ή τα κρατικά ταμεία παρακαταθηκών και δανείων, τα οποία στη συνέχεια θα δανείζουν αντίστοιχα με 0.02% τα ίδια τα κράτη, για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τα παλαιά τους χρέη».
Πότε μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; «τίποτε δεν μας εμποδίζει να βάλουμε σε λειτουργία έναν τέτοιο μηχανισμό και μάλιστα μέσα στον Ιανουάριο! Είναι επείγον πια να στείλουμε στους λαούς ένα ξεκάθαρο σήμα: η Ευρώπη δεν είναι στα χέρια στον οικονομικών λόμπι. Είναι στην υπηρεσία των πολιτών!» Kαταλήγουν.
Γιατί δεν επιλέγεται η λύση;
Μια πρώτη απάντηση, λοιπόν, δίνουν οι αρθρογράφοι λέγοντας ότι «η Ευρώπη είναι στα χέρια των οικονομικών λόμπι»
Την άποψη αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει στους Financial Times, ο Robin Wigglesworth, σημειώνοντας: «οι τοποθετήσεις των hedge funds εναντίον του ευρώ ανήλθαν σε επίπεδα ρεκόρ την τελευταία εβδομάδα του 2011…….Ο αριθμός των θέσεων short στο ευρώ –στις οποίες οι επενδυτές ευνοούνται από πτώση των τιμών- ξεπέρασε τον αριθμό των θέσεων long κατά το μέγεθος ρεκόρ των 127.900 συμβολαίων στις 27 Δεκεμβρίου, έναντι 113.700 συμβολαίων στην προηγηθείσα εβδομάδα».
Είναι, όμως, μόνο τα οικονομικά λόμπι;
«Το 2011 ήταν η καλύτερη χρονιά εδώ και 10 χρόνια» όσον αφορά την κατανάλωση των νοικοκυριών στη Γερμανία, ανακοίνωσε τη Δευτέρα η γερμανική ομοσπονδία των εμπορικών επιμελητηρίων DIHK.
Η ανεργία στη Γερμανία βρίσκεται σήμερα στο χαμηλότερο επίπεδο τουλάχιστον των τελευταίων 20 χρόνων, το οποίο ευνοεί μια πολύ σθεναρή ανάκαμψη της οικονομίας από τα μέσα του 2009 και παρά τις ενδείξεις κλονισμού της γενικής οικονομικής κατάστασης τους τελευταίους μήνες του 2011. Το ποσοστό ανεργίας έπεσε κάτω από το όριο του 7%, στα χαμηλότερα επίπεδά του εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια»!
Κάποιοι επομένως, επωφελούνται από την κρίση!
Υπάρχουν βέβαια και πολλές θεωρίες συνωμοσίας, αλλά ας τις αφήσουμε κατά μέρος.
Συμπέρασμα: Πριν από μερικούς μήνες ο πρώην Πρόεδρος της Κομισιόν κ. Ρομάνο Πρόντι, είχε πεί οτι «το πρόβλημα της Ελλάδος, θα μπορούσε να είχε λυθεί σε 5 λεπτά». Ο Rocard μας λέει τώρα ότι το πρόβλημα της ευρωζώνης, μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στον Ιανουάριο! Και το ερώτημα είναι οι …Μερκοζί γιατί δεν υιοθετούν λύσεις σαν κι αυτές που προτείνει ο Rocard; Μήπως, όντως, η Ευρώπη είναι όμηρος στα χέρια των οικονομικών λόμπι και οι πολιτικοί ηγέτες της χορεύουν στους ρυθμούς των αγορών;
