Κερατέα, ένας χρόνος μετά. Τα σημάδια της περσινής βίας που δεν είχε όρια, είναι ακόμα εμφανή. Και στους ανθρώπους και στην πόλη. Απομακρυσμένα οδοφράγματα, μπαλώματα στους δρόμους, καμένα λάστιχα. Υπερβολικά πολλά χρησιμοποιημένα δακρυγόνα είναι ακόμα εύκολο να βρει κανείς στα χωράφια πέριξ της πολύπαθης λεωφόρου Λαυρίου.Χθες, οι σειρήνες πολέμου της πόλης χρειάστηκε να ηχήσουν ξανά, αλλά για άλλο λόγο.
Η Λαυρίου έκλεισε με πρόχειρα οδοφράγματα ενώ άνοιξε ξανά το «άπαρτο κάστρο» των κατοίκων. Μέσα σ' όλα άρχισαν να χτυπάνε και οι καμπάνες ενώ διαρκώς ακούγονταν μικρές εκρήξεις. Πέρασε ακριβώς ένας χρόνος από εκείνο το υπερβολικά κρύο χάραμα που εισέβαλαν τα ΜΑΤ στην Κερατέα.
Στη μαύρη αυτή επέτειο (11/12), τόσο η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Κατά του ΧΥΤΑ όσο και η ομάδα «Art Resistance» πραγματοποίησαν σειρά εκδηλώσεων μνήμης. Με κεντρικό σύνθημα «Ενας χρόνος μετά - Είμαστε εδώ» ξεκίνησε η ιστορία ενός αγώνα που κορυφώθηκε μετά 128 ημέρες και κυρίως νύχτες.
Στην αρχή σαν παραμύθι. «Στο μικρό γαλατικό χωριό των Μεσογείων... που δεν φοβήθηκε και σαν έτοιμο από καιρό βγήκε να αντιμετωπίσει ό,τι ήταν αυτό που έπρεπε να αντιμετωπίσει» ήταν τα πρώτα λόγια που ακούστηκαν. Στο πάνελ, όπου χρησιμοποιημένα κουτιά δακρυγόνων είχαν μεταμορφωθεί σε ανθοδοχεία με λουλούδια, πήραν το λόγο οι Στάθης Σταυρόπουλος (σκιτσογράφος της «Ε»), Αρης Χατζηγεωργίου (δημοσιογράφος της «Ε»), Δημ. Παπαχρήστος (συγγραφέας), Κώστας Αρβανίτης (δημοσιογράφος), Ντίνα Μπατζιά (δημοσιογράφος), Σωτήρης Τριανταφύλλου (δημοσιογράφος), Σεραφείμ Σεφερειάδης (καθηγητής Παντείου) και ο Στρατής Βουραζέρης (δημοσιογράφος). Το απόσταγμα των τοποθετήσεών τους συνοψίζεται στο ότι κατ' αρχήν «στην Κερατέα η εξουσία έχασε». Κερδήθηκε όμως μόνο μια μεγάλη μάχη και όχι ο πόλεμος, καθώς «η Κερατέα δεν έχει αποκλεισθεί». Σήμερα, «που η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο, εσείς εδώ στην Κερατέα είπατε το τελευταίο μεγάλο "όχι" που έχει ακουστεί».
Τόσο στις εκδηλώσεις του Σαββάτου όσο και της Κυριακής, υπερτονίστηκε απ' όλους η ενότητα που κατάφεραν να επιδείξουν όλοι οι κάτοικοι εκείνες τις δύσκολες μέρες. «Ματώσαμε γι' αυτή την ενότητα», είπε την Κυριακή ο τέως δήμαρχος Κερατέας, Σταύρος Ιατρού. «Το μικρόβιο του διχασμού δεν μας άγγιξε». Σε ό,τι αφορά τη χωματερή, ο νυν δήμαρχος Λαυρεωτικής, Κώστας Λεβαντής, τόνισε πως «τα σκουπίδια της Αττικής δεν θα έρθουν στον τόπο μας. ΧΑΔΑ μόνο για τα δικά μας σκουπίδια». Ο Πέτρος Φιλίππου, δήμαρχος Σαρωνικού, είπε κάτι που, όπως φάνηκε, όλοι σκέφτονταν αλλά κανείς δεν παραδεχόταν. Πως «τελικά θα μας λείψει λίγο το περσινό. Οι μέρες που ζήσαμε εδώ μας έχουν σημαδέψει για το υπόλοιπο της ζωή μας. Ηταν ένας αγώνας που ένωσε τους πάντες».
Πολλά από τα παρατσούκλια που είχαν βγει εκείνες τις μέρες, κρατάνε ακόμα. Ο «μπαρμπούνης» επειδή είχε καεί, ο «ασφαλίτης», ο «χημικός», ο «παπα-μπάχαλος», ο «νίτρο», η «φέτα» κ.ά. Και την Κυριακή, όταν σήμαναν οι σειρήνες και οι καμπάνες, ήταν σχεδόν όλοι τους εκεί. Για την «ειρηνική» -όπως τόνιζαν- πορεία. Ξεκίνησαν από την κεντρική πλατεία της Κερατέας για να φτάσουν στον κόμβο του Βιομηχανικού Πάρκου, έξω από τα «άπαρτο κάστρο». Την ίδια στιγμή και με συγχρονισμό για να φτάσουν ταυτόχρονα, μια μηχανοκίνητη πορεία ερχόταν σιγά σιγά από το Λαύριο.
Στα αυτοκίνητα και τις μηχανές βρίσκονταν όσοι φύλαγαν τότε το μπλόκο του Λαυρίου. Οταν συναντήθηκαν στον κόμβο, στο σημείο που πέρσι ήταν τα πραγματικά οδοφράγματα, τους περίμενε ένα συμβολικό οδόφραγμα που έστησε η ομάδα «Art Resistance»: τα κοντινά πορτρέτα 400 ανθρώπων που τους κοίταζαν, και που σύμφωνα με τους εμπνευστές, όλοι στις φωτογραφίες έχουν δηλώσει αλληλέγγυοι στον αγώνα της Κερατέας.
Στη συνέχεια των εκδηλώσεων, κομβόι αυτοκινήτων ανέβηκε στο Οβριόκαστρο όπου σήκωσαν στο ψηλότερο εκεί σημείο την ελληνική σημαία, ενώ στο «άπαρτο κάστρο» έπαιζαν ζωντανή μουσική, χόρευαν και διαρκώς έφταναν τρόφιμα και ποτά. Προβολές ντοκιμαντέρ το απόγευμα, εικαστικά δρώμενα με lazer και αρκετό κέφι. Κόσμος ερχόταν, κόσμος έφευγε και όλοι έδειχναν χαρούμενοι παρ' όλο που στις κατ' ιδίαν κουβέντες δήλωναν τσακισμένοι από την κρίση. Νωρίς το βράδυ, το «άπαρτο κάστρο» έσβησε τα φώτα και κλείδωσε την πόρτα. Οι ξυλόσομπες σιγά σιγά έσβησαν και ο χώρος άρχισε να κρυώνει. Το διήμερο τελείωσε. Τι απέμεινε; Αυτό ίσως που ειπώθηκε στο πάνελ του Σαββάτου. Ενα μήνυμα με αρκετούς αποδέκτες.
«Να μην ξεχνάμε ότι τα κάστρα, ακόμα και τα άπαρτα, αν πέφτουν ποτέ, πέφτουν από μέσα». *
